اشباع شده از رنگ
درباره هری گرویارت و عکس‌هایش

گردآوری،تالیف و ترجمه از عاطفه قیومی هنرجوی مدرسه آرتسنس

هری گرویارت (Harry Gruyaert)، عکاس معاصر بلژیکی، به واسطه تصاویرش از سراسر جهان و استفاده فریبنده از رنگ شهرت یافته است. آثار وی در تعدادی کتاب به چاپ رسیده، به طور گسترده به نمایش درآمده و برنده جایزه کداک شده است.هری در 1941 در آنتورپ متولد شد و در بروکسل عکاسی و فیلمسازی آموخت. سپس در پاریس عکاس حرفه‌ای شد و به عنوان مدیر عکاسی مستقل برای تلویزیون کار کرد. او گرچه پدرش یک عکاس بود، اما از ادامه کار پسرش ناراضی بود، ولی به او حق انتخاب داد.شاید درباهر گرویارت بتوانیم با قطعیت بیشتری بگوییم که انتخاب‌هایش و کارکردن با اساتید تاثیر گذار و الهام‌بخش،مسیر زندگی‌اش را دگرگون گرد.ما هم در مدرسه آرتسنس بطور کامل به این امر معتقدیم که اساتید خوب می‌توانند یکی از مهمترین دلایل علاقه‌مندی و  هنرجویان عکاسی باشند و اگر به صفحه کلاس‌های متنوع و جذاب عکاسی در مدرسه آرتسنس نگاهی بیاندازید می‌بینید که ما بهترین کلاس‌ها را با بهترین اساتید برکزار می‌کنیم تا بصورت گام به گام هنرجویانمان را در مسیر موفقیت همراهی کنیم.

در اوایل دهه 1970 که گرویارت در لندن زندگی می کرد، روی تصاویر رنگی المپیک مونیخ و اولین پروازهای آپولو که از صفحه تلویزیون عکاسی کرده بود کار کرد و نتیجه اولین بار در گالری دلپیرو به نمایش گذاشته شد. در همان دوره، او همچنین از موطن خود عکاسی کرد و آنها را در قالب دو کتاب با نام های "ساخت بلژیک" و "Roots" ارائه کرد.
در 1981 به موسسه Magnum Photos پیوست و سفرهای زیادی از جمله آسیا، ایالات متحده، خاورمیانه و روسیه را ادامه داد. او حالا بیش از سی سال است که از بلژیک تا مراکش و از هند تا مصر، ارتعاشات رنگی ظریف نور شرقی و غربی را ثبت کرده است. وی به دور از نشان دادن تصاویر کلیشه ای، بیننده را در فضاهای عجیب و غریب نفوذ ناپذیر قرار می دهد. مستندی که در سال 2018 درباره او ساخته شد به خوبی نشان می‌دهد که چگونه زندگی‌اش با رنگ نجات یافته است. او که متولد زمینه سرکوب شده و خاکستری یک خانواده سنتی کاتولیک است، بعدها نور و رنگ را در عکاسی خیابانی کشف کرد چنانکه پیشگام عکاسی رنگی اروپا شد. گرچه خودش به درستی معتقد است عکاسی برایش فقط ترکیب و رنگ نیست، بلکه باید در مورد زمان و مکان نیز چیزی بگوید.

اولین نمایشگاه انفرادی گرویارت سال2020 در گالری هوارد گرینبرگ پاریس برگزار شد. در مقایسه با بسیاری از معاصرانش مانند جوئل مایروویتز، سائل لیتر، استفان شور، و ویلیام اگگلستون،رنگ‌های خارق‌العاده آثار او تحسین می شود. این نمایشگاه، فعالیت‌های او را در چهار دهه (1981 تا 2017) پوشش می دهد. عکس‌های او از صحنه‌های خیابانی گرفته تا مناظر دریایی، همه با روش منحصر به فرد اشباع شده او در رنگ، شاخص است. با نگاهی به آثار این عکاس مبتکر می‌توان دریافت که او با سفر به شرق و غرب جهان، زیبایی‌های مسحور کننده، سازه‌های پیچیده و تنهایی‌های انسان را ثبت کرده است. اغلب عکس‌های او تنهایی بشر در زندگی مدرن را نشان داده و البته ابتذال بی‌رحم زندگی روزمره. تصاویر غنی از رنگ او حتا در به تصویر کشیدن افراد بی بضاعت، همخوانی بی‌نظیراز نظر موضوع با کارهای پیر بنارد و هنری کارتیه برسون نشان می‌دهد.

توجه و گرایش هری گرویارت به رنگ مانند ویلیام اگلستون، تنها چیزی نبود که او را از هم نسلان خود متمایز کرد؛ در اروپا و به ویژه فرانسه، تفکر اومانیستی غالب، که در نتیجه آن مهم‌ترین چیز مردم هستند، گرچه مورد تحسین گرویارت بود اما هرگز با آن پیوندی نداشت. او با نگرشی متفاوت، به عناصر علاقمند بود؛ دکوراسیون، نورپردازی و ماشین‌ها. به باور او جزئیات اطراف نیز به اندازه خود انسان مهم هستند.

علائق او در آخرین کتابش با عنوان "آخرین تماس" (Last Call) مشهود است؛ عکس‌هایی ثبت شده از فرودگاه‌های سراسر جهان، فضاهای سالن‌های ترانزیت، تنهایی، صف‌ها، خرده فروشی‌های رنگارنگ، انتظار مردم و تماشای حرکات، حالات و نگاه‌های آنها برای هری گرویارت جذابیتی بی‌پایان را ارائه می‌دهد. در نظر او آنها صحنه‌هایی با انبوهی از بازیگران بر روی آن هستند.
از دیگر آثار مهم گرویارت، دو جلد کتاب Rivages (Edges) که در سال های 2003 و 2008 انتشار یافت، گواهی بر این است که او چگونه دوست دارد در محیط‌های مختلف با نورها و رنگ‌های متضاد کار کند. کتاب شامل تصاویریست از خطوط ساحلی، محیط‌های ناشناخته یا مناطق خاکستری که زمین با دریا برخورد می‌کند. این تصاویری بی انتها و غیر روایی از رنگ و خطوط. ریچارد نوناس، هنرمند آمریکایی در مقدمه این کتاب خاطرنشان می‌کند که گرویارت از مرزهای خارج از چشم ما عکاسی می کند؛ مرزهای مبهمی که با زندگی همپوشانی دارد. او مکان‌هایی را که انسان‌ها در آن با مرزهای طبیعی جهان در ارتباط هستند ثبت می‌کند؛ آبها. جایی که یک چیز در چیز دیگری شروع شده‌است. او از فرآیندها عکس می‌گیرد نه از نتایج، شاید از لحظاتی که در حال گذار هستند، و شاید از آنچه که از گذار می ماند،از مکان‌هایی نامطمئن، بی ثبات و ناپایدار.

در تصاویرش هیچ چیز ژورنالیستی یا احساسی وجود ندارد، فقط لحظات بی‌نظیر زندگی است و نور و سایه و رنگ، بیننده را به خود جلب می‌کند. گرویارت 80 ساله، در حال حاضر در پاریس زندگی می‌کند. وی تمام دوران حرفه‌ای خود را به عنوان عکاس و فیلمبردار گذرانده‌است و در طی ۴۴ سال از ۲۱ کشور عکاسی کرد. امروزه آثارش در مجموعه‌های موزه متروپولیتن در توکیو، مرکز ژرژ پومپیدودر پاریس و فوتو اینداستریا در بولونای ایتالیا نگهداری می‌شوند.