درباره ایوان ناوارو و کارهایش

نوشته الهام نوری هنرجوی مدرسه آرتسنس

تاثیر محیط، تجربیات و گذشته یک هنرمند را نمی‌توان بر محتوا و فرم اجرای آثار او نادیده گرفت. بخصوص هنرمندانی که تجربه زیستن در فضاهایی پر از تنش‌های سیاسی اجتماعی و فرهنگی داشته باشند درست مانند کارهای لاکی بی آمرو هنرمند ایرانی به ندرت می‌توانند نقش این تجربه‌های زیسته یا تاریخ سیاسی اجتماعی سرزمین خود را در آثارشان نادیده بگیرند. ایوان ناوارو «Ivan Navarro» هنرمند شیلیایی متولد 1972، یکسال قبل از کودتای آگوستو پینوشه در سانتیگو به دنیا آمد. زندگی تحت حکومت دیکتاتوری و سیاست‌زده و سختی‌های ناشی از آن، چه در مفهوم آثار این هنرمند، چه در متریالی که برای کار خود استفاده می‌کند کاملن مشهود است. قطع برق در آن دوران، راهی برای کنترل شهروندان به حساب می‌آمد و به گفته خود ناوارا « تمام قطعاتی که من ساخته‌ام اشاره به کنترل فعالیت دارند و برق راهی برای کنترل افراد بود».

در آثاری که ناوارو ارائه کرده از برق به عنوان منبع نیرو با معنای وسیع استفاده شده است. چراغ‌های الکتریکی اغلب برای جشن‌ها استفاده می‌شوند اما در آثار این هنرمند طرف دیگر درخشندگی آن یعنی تاریکی و ترس هدف قرار گرفته شده است. البته که این چراغ‌ها همزمان به اغواگری و بیگانگی نیز اشاره می‌کنند. استفاده ناوارو از لامپ‌ها را می‌توان به گونه‌ای مقایسه با هنر مینیمال به خصوص کارهای هنرمند آمریکاییDan Flavin دانست.

ناوارو در اثر «Homeless Lamp, the Juice Sucker» یک سبد خرید ساخته شده با لامپ های فلورسنت را به همراه یکی از دوستانش در خیابان های پر از گالری نیویورک برای جستجوی منبع برقی برای روشن کردن به حرکت درمی آورد. شاید این اثر او نشانه‌ای از تلاش یک هنرمند کمتر شناخته شده برای ورود به دنیای هنر نیویورک باشد و یا نشان دهنده دشواری‌های مهاجران در ایجاد ارتباط با مکانی که به آن نقل مکان کرده اند.

در اثر «Wide Walls»  می‌توان اثر این بیگانگی و بی‌ثباتی را در فضا دید. این فضا به نوعی هشدار برای مواجهه مخاطب در امری واقعی و آنچه می‌بیند است.

در کار «The Armory Fence»  هنرمند با ایجاد یک حصار با لامپ‌ها فضایی را در یک نمایشگاه ایجاد کرده است. این اینستالیشن به نوعی یک حصار زینتی است که با جلوگیری از ورود بینندگان به غرفه ها، عملکرد غرفه‌های نمایشگاه‌های هنری را به چالش می‌کشد.

در اثر «Nowhere Man »  او با استفاده از لامپ‌های فلورسنت رنگی و سفید، حلقه‌های المپیک و پیکتوگرام‌های نمادین المپیک را که توسط یک هنرمند آلمانی درست شده است را تغییر می‌دهد.

این هنرمند 49 ساله با استفاده از نور، لامپ‌های فلورسنت و آینه‌های بی‌نهایت فضای جدیدی را خلق می‌کند. فضایی که به گفته خودش با آن بر اضطرابش غلبه می‌کند.

اگر این مطلب را دوست داشتید پیشنهاد می‌کنیم مقاله چه‌چیز واقعی است؟ از کجا میدانی؟ که درباره آثار کتلین الیوت هنرمند معاصر است را هم بر روی وبسایت مدرسه آرتسنس مطالعه کنید