آمریکای متروک
مجموعه عکسی از متیو کریستوفر

متیو کریستوفر Matthew Christopher، عکاس آمریکایی از طریق پرسه‌زنی‌های هیجان‌انگیز اما اغلب خطرناکش در سراسر ایالات متحده، در قالب عکاسی ددپن، تصاویری از صدها مکان متروکه را ثبت کرده که اکنون فراموش شده‌اند اما او آنها را برای همیشه در یک مجموعه عکس با عنوان آمریکای متروک  « Abandoned America » حفظ کرده است.

 

کریستوفر  پس از پایان تحصیلاتش و زمانی‌ که مدرک هنرهای سینما و رسانه در دست داشت، برای یافتن شغلی مناسب خود به سختی تلاش کرد. پس از تلاش فراوان او بالاخره جایی پیدا کرد که به او پیشنهاد کار داد؛ یک مرکز روانپزشکی خصوصی که در یک ساختمان قدیمی و تاریخی واقع شده بود. در شروع کار چیزی که بیش از همه توجه او را به خود جلب کرد، معماری آن بنای قدیمی و همچنین داستان‌هایی بود که بیماران و مراجعان آن مرکز از زندگی شخصی‌شان برای متیو تعریف می‌کردند. از همان زمان بود که توجه او به ساختمان‌هایی با تاریخی پیچیده، از آنهایی که گاهی در طول چندین دهه، رنج ساکنینش را در داخل دیوارهای خود دیده است، جلب شد.

حالا دیگر کریستوفر از هر نوع مکان متروکه‌ای که در آمریکا قابل تصور است که وجود داشته باشد بازدید کرده و همچنین مکان‌هایی که در سایر نقاط جهان هستند: سایت‌هایی مثل چرنوبیل و پریپیات در اوکراین و مکان‌هایی در رومانی، هند، گرجستان و یونان. مجموعه عکس او اکنون دسته‌بندی گسترده‌ای مانند زندان‌ها، مکان‌های مذهبی، مدارس و آزمایشگاه‌ها، بیمارستان‌ها و مراکز مراقبت‌های بهداشتی و بسیاری موارد دیگر را شامل می‌شود و این تنوع فراوان، مورد توجه مخاطبان زیادی قرار گرفته است.

 

 

کریستوفر با بازگشت به ریشه‌های علاقه‌اش به کاوش و عکاسی مستند از فضاهای متروکه، می‌گوید که امیدوار است این مکان‌ها را به دیگران نشان دهد و آنها را تشویق کند که با احترام به آن‌ها نگاه کرده به داستان‌های ساکنین آنها توجه و  از آن مکان‌ها مراقبت کنند.

او می‌گوید: ما بصورت پیش‌فرض تمایل داریم فقط مکان‌های خاصی را به لحاظ تاریخی و فرهنگی مهم و قابل توجه بدانیم و اگر سایر مکان‌های متروکه، به استانداردهای  سطح بالایی که در این زمینه تعیین شده است نرسند، به محض اینکه دیگر برای ما مفید یا کاربردی نبوده و استفاده‌ای نداشته باشند، رها شده و تا مرز نابودی و انحطاط پیش‌ می‌روند.

 

کریستوفر ادامه می‌دهد: " به این ترتیب ما هر ساله بخش بزرگی از میراث معماری خود را از دست می‌دهیم و البته به همراه آن، فرصتی هم که برای کشف جنبه‌های نادیده یا گزارش نشده فرهنگ و گذشته‌مان هم وجود دارد از دست می‌رود."

 

درست مانند تجربه‌ای که مانی صفابخش هنرجوی مدرسه آرتسنس در زمان کار بر روی مجموعه عکس اما مرگ واضح است با آن مواجه شده بود، بازدید از هر مکان متروکه برای متیو کریستوفر یک ماموریت مشکل است چرا که عکاسی در حال راه رفتن بر روی طبقات خراب شده و ویران و یا ایستادن زیر سقف‌هایی که هر لحظه امکان فروریختن دارند برای هر کسی بسیار خطرناک است. علاوه بر اینها کریستوفر اشاره می‌کند که این ساختمان‌های بلااستفاده در خیلی از جاها همچنین می‌توانند آلوده به آلاینده‌های محیط زیستی مانند آزبست، سرب، PCB  و سایر مواد شیمیایی باشند.

 

او می‌افزاید: «در حالی که سعی می‌کنم هنگام عکاسی از این مکان‌ها بسیار مراقب باشم و احتیاط کنم اما باید واقعیت را بپذیریم که تنها کار عاقلانه از نظر بسیاری از مردم این است که من اصلن به آن مکان‌ها نروم» 

و ادامه می‌دهد: «در حالی که استفاده از چیزهایی مانند ماسک‌های تنفسی و کلاه‌های ایمنی به کاهش برخی از خطرات در این کار کمک می‌کنند، اما در زمان عکاسی از مکان‌های متروکه، هیچ چیز واقعن نمی‌تواند از شما در برابر سقوط از طبقه یا ریزش سقف محافظت کند.»

 

هنگامی که کریستوفر در حال بازدید از یک ساحتمان متروکه است، به دنبال راه‌هایی برای ارتباط، حداقلی و تا حد ممکن، با چیزی است که از آن عکس می‌گیرد. جست‌وجوی جنبه‌هایی از یک مکان که او بتواند از طریق داستان‌گویی با عکاسی، داستانی را در مورد افرادی که زمانی در آنجا بوده‌اند کشف و بیان کند یا چیزی که آن ساختمان متروکه را خاص، جادویی و قابل توجه ‌کند و این کار قطعن در نهایت به رسیدن برای عکسی بهتر کمک کننده خواهد بود. در عین حال، او به شرایط آن مکان هم بسیار احترام می‌گذارد و مطمئن می‌شود که یک بازدیدکننده با ملاحظه است و محل را همانطور که قبل از رسیدن بود ترک می‌کند.

کریستوفر توضیح می‌دهد: «من سعی می‌کنم به آنچه که آن مکان قبلن بود و آنطور که اکنون هست احترام بگذارم.»

 

کریستوفر اکنون در میانه یک حرکت بزرگ است، او چند پروژه عکاسی فاین آرت دیگر را راه اندازی کرده است که همگی بر برنامه ریزی سفرهای او به مکان های متروکه اولویت دارند. اما، حتا اگر جایی در ذهن داشته باشد، قبل از هر چیز به برنامه‌ریزی  و رایزنی‌های زیادی نیاز است تا او بتواند به آن مکان دسترسی داشته باشد. اگر کسی را با دسترسی به مکانی در پیدا کند، سعی می‌کند تا جایی که می‌تواند کارها را سریع‌تر پیش ببرد، زیرا ممکن است بعد از مدت کوتاهی، این رابطه یا دسترسی از بین برود.

او صدها، مکان در لیست آرزوهای خود برای عکاسی در آینده دارد و با امید اینکه روزی بتواند از آنها هم عکاسی کند به کار خود ادامه می‌دهد.

کریستوفر می‌گوید«لیست مکان‌های مورد علاقه‌ام برای گرفتن عکس‌های این مجموعه همیشه پر و پیمان‌تر از زمان و توان مالی من است. من قبل از همه‌گیری کرونا، سفر به خارج از کشور را برای عکاسی از برخی از تاثیرگذارترین و تاریخی‌ترین ویرانه‌های سراسر جهان آغاز کرده بودم  و بسیار دوست دارم علاوه بر ویرانه‌ها در سراسر ایالات متحده، این کار را در سراسر دنیا هم ادامه دهم.»

او در زمان‌هایی که برای عکاسی به مکان‌های دور‌افتاده سفر نمی‌رود، بر روی کتاب‌هایش کار می‌کند. متیو پیش‌ از این دو پروژه را با موفقیت به پایان رسانده‌است و در حال حاضر روی پروژه سومش کار می کند. علاوه بر این کتاب‌ها او دانش و تجربیات خود از عکاسی از مکان‌‌های متروکه را در پادکست «آمریکای متروک» با مخاطبانش به اشتراک می‌گذارد و در آنجا به سؤالات کسانی که شیفته کار او و ساختمان‌های فراموش شده هستند پاسخ می‌دهد. 

کارهای بیشتر کریستوفر را می‌توانید در وب سایت و صفحه اینستاگرام او مشاهده کنید. ضمن اینکه اگر این مجموعه عکس را دوست داشتید پیشنهاد می‌کنیم مجموعه عکس نامیرا را هم بر روی وبسایت مدرسه آرتسنس مشاهده کنید.