ترجمه از تینا طالبیان هنرجوی مدرسه عکاسی آرتسنس
برای بسیاری از افراد، خاطره حضور در یک سینمای خودرویی (Drive-in Cinema) به دوران کودکیشان مربوط است و تماشای یک فیلم به معنای یکی از جذاب‌ترین تجربه‌های آن دوران را تداعی می‌کند. سینماهای خودرویی با فراهم آوردن مکانی که در آن زوج‌ها، دوستان و خانواده‌ها می‌توانستند برای تماشای فیلم از داخل ماشین‌هایشان دور هم جمع شوند، همان تجربه سینما رفتن را ارائه می‌کردند منتها با صمیمت بیشتر و درفضایی خصوصی‌تر.
اگر چه ردپای اولین سینماهای خودرویی را می‌توان در قرن بیستم دید، اما تا اواسط دهه ۱۹۴۰ بود که به دلیل افزایش مالکیت خودرو و افزایش کودکان در آن دوران، آن را به عنوان یک تفریح خانوادگی محبوب تبدیل کرد. تعداد این سینماها در طول زمان بسیار کاهش یافته و به حدود ۳۳۰ سینما در ایالات متحده در سال ۲۰۱۷ رسیده که نسبت به زمان اوج آن که ۴۰۰۰ سینما در دهه ۱۹۵۰ بود، بسیار کمتر شده است.
سینماهای خودرویی نمی‌توانستند با پیشرفت‌های سرگرمی‌های خانگی در دهه ۱۹۷۰، رقابت کنند و به همین دلیل خیلی زود از شهرها محو و مانند خاطر‌ه‌ای دلپذیر در خاطر علاقه‌مندانشان ماندگار شدند. تصاویر این مقاله از آرشیو مگنوم است و یادآور خاطرات جذاب و ماندگاری از سینماهای روباز و عکاسانی که با عکس‌هایشان این خاطره را تا همیشه در ذهن علاقمندان ماندگار کرده‌اند.
مرور این عکس‌ها را ابتدا با فریم‌هایی از مجموعه عکس وین میلر (Wayne Miller) درباره سینماهای خودرویی شروع می‌کنیم؛ در یکی از عکس‌های وین میلر در این مجموعه، یک پسر نوجوان و برادر و خواهر کوچکترش روی کاپوت یک ماشین نشسته‌اند. اسنک و سیگار در دستشان است و از آنجایی که هنوز هوا کاملن تاریک نشده، انگار بر پرده دارند آگهی‌های پیش از شروع فیلم را تماشا می‌کنند. این صحنه‌ای است که بیشتر افرادی که با تماشای فیلم بزرگ شده‌اند، می‌توانند با آن ارتباط برقرار کنند، حتا بازیگر برنده جایزه اسکار، برد پیت، که زمانی گفته بود علاقه‌اش به سینما با فیلم دیدن‌های خانواده‌اش در تابستان‌ها در سینماهای درایو-این آغاز شد.
وین میلر در یکی دیگر از عکس‌هایش با پس زمینه غروب صورتی مایل به قرمز، پدری را نشان می‌دهد که به ماشین تکیه داده است در حالی که پسر حدودن سه ساله‌اش که روی کاپوت نشسته و با هیجان به صفحه نمایش اشاره می‌کند. این عکس تصویری واقعی از حس‌و‌حال کودکان در سینماهای خودرویی است.
عملکرد میلر در ثبت این لحظات کوچک و خاص عالی بود. در سال ۲۰۰۱، مارگو جفرسون، منتقد هنری، کار میلر را صمیمی و خالی از تکبر توصیف کرد و افزود: هر یک از تصاویر او در این
مجموعه عکس، رمز و راز خود را حفظ می‌کند همه می‌دانیم که چیزهای بیشتری برای دانستن در مورد جوامعی که او از آنها عکاسی می‌کند وجود دارد اما با اینحال دوربین او برای ما موهبت است و او خودش هم این را می‌داند.
اما حالا دیگر یک بعد جدید هم در داستان سینماهای خودرویی بوجود آمده است؛ سینماهای خودرویی سابق به عنوان یک فضای متروکه که در آن حالا فقط یک سکوت عمیق، فضایی را که معمولن توسط ماشین‌ها و جمعیت زیاد مردم اشغال می‌شد را پر می‌کند.فضایی مناسب و جذاب برای
عکاسی ددپن!
بروس دیویدسون (Bruce Davidson )در سال ۱۹۶۶، یک سینما خودرویی خالی در سانفرانسیسکو را به تصویر می‌کشد که دریایی از بلندگوها در آن پخش شده است و ماشینی هم برای پر کردن آن حتا برای چند دقیقه وجود ندارد. عکس حال و هوایی غم‌انگیز دارد، چیزی که با ردیف دوتایی از خانه‌های ییلاقی که بر فراز زمین قرار گرفته‌اند، تقویت می‌شود، خانه‌هایی که انگار آنها هم منتظر میهمانان خود هستند.
عکس رنه بوری (René Burri) از یک سینما خودرویی متروکه در کالیفرنیا در دهه ۱۹۸۰ به گذشته‌ای اشاره می‌کند که زندگی شور و اشتیاق دنبال کردن تصاویر متحرک بر روی پرده نقره‌ای سینما، این فضای حالا خالی شده را پر می‌کرده است، عکس حال و هوایی هوای مالیخولیایی دارد. صفحه نمایشی که دیگر وجود ندارد، از بلندگوها فقط پایه‌هایش باقیمانده و چمن بیش از حد رشد کرده و ناهموار است. این عکس یک یادآوری تلخ و شیرین از روزهای شاد تماشای فیلم زیر ستاره‌ها است.
در حالی که برخی از تصاویری که در اینجا داریم، لحظات با هم بودن و شلوغی را نشان می دهند، تصاویر مجموعه "
Swap Shop" از مارک پاور (
Mark Power) اغلب در لحظاتی آرام‌تر و فضاهایی خلوت‌تر ثبت شده‌اند. سوژه‌های عکس‌های این پروژه
عکاسی مستند که در یک سینما خودرویی در فلوریدا گرفته شده است، صفحه‌های نمایش خالی یا اسنک‌بارهای بسته است و بطور کلی حال و هوای سینماهای خودرویی در روز و در زمانی که فیلم‌ها پخش نمی‌شوند را به خوبی نمایش می‌‌دهند.
پاور تصاویر گرفته شده این مجموعه در نوامبر ۲۰۱۲ را نقطه عطفی در زندگی اش توصیف می‌کند: اول اینکه این عکس‌های شروع رابطه من با مجموعه کارت پستال از آمریکا بود - یک پروژه گروهی توسط عکاسان مگنوم - و دلیل دوم هم اینست که آخرین باری بود که من با دوربین دوست داشتنی‌ام Horseman 5×4 ، که بیش از ۱۵ سال برایم دوست قابل اعتمادی بود عکاسی کردم.
اگر این مطلب را دوست داشتید پیشنهاد می‌کنیم مقاله درباره مجموعه عکس آمریکای متروک را هم بر روی وبسایت مدرسه آرتسنس مشاهده کنید.