یی جون لیائوکه با نام پیکسی لیائو (pixy Liao) شناخته می شود، هنرمند چینی متولد ۱۹۷۹ شانگهای چین است که بیشتر بخاطر مجموعه «Experimental Relationship» شناخته شده است. او در ابتدا به عنوان طراح گرافیک در شانگهای شروع به کار کرد ولی کار‌کردن به عنوان طراح گرافیک برای او راضی کننده نبود. او با دیدن فیلم آگراندیسمان مایکل آنجلو آنتونیونی تصمیم می‌گیرد عکاس شود و به دانشگاه ممفیس می‌رود جایی که در آن با مورو «Moro» آشنا می‌شود.
آشنا‌شدن با مورو برای او جرقه‌ای برای شروع این مجموعه بود. چرا که فهمید رابطه‌اش با کسی که از خودش کوچکتر است به نظر بقیه غیرطبیعی می‌آید.پس شروع به عکاسی از این رابطه کرد.
او می گوید:
« به عنوان زنی که در چین بزرگ شده، فکر می‌کردم باید کسی را دوست داشته باشم که بزرگ‌تر از من بوده و حامی‌ام باشد ولی من مورو را دیدم، او از من ۵ سال کوچکتر بود و بعد از علاقمند شدن به او،کل مفهوم رابطه برای من تغییر کرد»
در عکس‌های اولیه این مجموعه من تسلط و قدرت بیشتری داشتم همانطور که در ابتدای رابطه‌مان بودیم اما با گذشت زمان ما باهم رشد کردیم و حالا با گذر زمان رابطه ما به مرحله متعادل‌تری رسیده است.»
لیائو همچنین از سینما و سریال‌های تلویزیونی ژاپنی در کارهایش الهام گرفته است. او در مورد عکس « I can tell that your heart is fogged » می‌گوید: «شیشه عینک مرد در این تصویر بخار گرفته است، ما این ایده را از یک سریال ژاپنی الهام گرفتیم که یکی از شخصیت‌هایش می‌گفت: اگر شیشه عینک کسی بخار گرفته باشد، به این معناست که قلبش هم شفاف نیست. ما در آن دوران مشکلاتی داشتیم و دورانی بود که من از رابطه‌مان عکس‌های زیادی نمی‌گرفتم. پس شروع به عکاسی‌کردن از مورو کردم اما خودم در هیچ‌کدام از عکس‌های آن دوران حضور نداشتم تا به این ترتیب بتوانم احساسم از دوری و قطع‌شدن ارتباطمان را نشان بدهم» برخلاف آلیسون لونتز که در مجموعه عکسی با عنوان
مناظر رویایی بین استانبول و نیویورک، از پیچیدگی‌های تکنیکی در عکاسی برای روایت داستان عاشقانه‌اش استفاده کرده است،عکس‌های پیکسی لیائو بسیار ساده هستند اما این سادگی به نوعی جذابیت کار هم به حساب می‌آید.
عنوان‌هایی که لیائو برای
عکس‌های صحنه‌پردازی شده‌اش انتخاب می‌کند معمولن طنزآمیز هستند و بُعد دیگری به کارهای او اضافه می‌کنند. انتخاب کردن عنوان‌ها برای او بخش مهمی از پروسه کار هنری‌اش هستند.
او می گوید: «بیشتر اوقات دقیقن نمیدانم عکس‌ها چه معنایی برای من می‌دهند، ماه‌ها و حتی سال‌ها طول می‌کشد تا من بفهمم آنها دقیقن چه معنی‌ای برای من دارند بخاطر همین برای زمان زیادی بدون اسم باقی می‌مانند تا من عنوان مناسب برای آنها پیدا کنم.»
لیائو در ژست‌ها و لباس‌هایی زنانه از مورو عکاسی می‌کند و آسیب‌پذیری و وابستگی او را نشان می‌دهد در حالی که معمولن خودش با ژست‌هایی مردانه در جایگاه قدرت قرار دارد. لیائو در مجموعه‌اش تصورات و انتظارات ما را از اینکه زن و مرد باید در رابطه چه نقش‌هایی داشته باشند به هم می‌ریزد و پیرامون اینکه چطور قدرت می‌تواند در رابطه جابجا شود کاوش می‌کند.
اگر این مطلب را دوست داشتید پیشنهاد می‌کنیم عکس‌های کریستینا دی میدل را هم بر روی وبسایت مدرسه آرتسنس مشاهده کنید.